به خدا قسم که هرگز، نروی وطن ز یادم
به وطن هماره مستم، به وطن همیشه شادم

همه هستی ام تو باشی، تویی آن شکوه هستی
وطنم اگر نباشد، به جهان بگو چه بادم؟

به خیال خام، آمد، زِ منَ ت بگیرد اما [1]
ز عدو چه جان گرفته!!...، به جهان غم ستادم

هله شاد سرزمینم ، گهرم ، ز خاک پاک ات
که به فتوی امام ، وجبی به غم ندادم

به خدا اگر امامم، نبُد آن زمانه در بَر
نه تو بودی و نه شوری، نه به عشق امتدادم

وطنم قسم به نامت، به خدای حیِّ سبحان
گره ها ز گیسـوانت، به دو دستِ خود گشادم

به لبم سرودِ قرآن...، به کفم که شاهنامه
دو گُهر سلاح من بود و به جانِ غم فتادم

سخنی ز خود نگویم، که تمام آنچه دارم
ز زبانِ مردمانم، هنری وطن، بِدادم

شده ذکرِ طارق تو، همه لحظه های عمرش
نه ز دین کشیده پا را ، نه وطن روَد ز یادم

[1] . من در این شعر منظور آحاد ملت قهرمان ایران است

9 مهرماه 1392 طارق خراسانی